Pieśń Łabędzia

Tytuł: Pieśń Łabędzia

Gatunek: dramat, AU

Bohaterowie: Kim Jongin, 

Paring: Kai + ?

Opis: Opowiem o Kim Jonginie - wspaniałym tancerzu, jakich rzadko teraz się spotyka. Żył tańcem i wiedziałem, że bez niego jego życie, nie miałoby sensu. To historia o nim. Historia o cudownym łabędziu i jego śpiewie.  

Od autorki: Kolejne opowiadanie na konkurs. Pamiętam nadal jak gdzieś w styczniu je pisałam. Tak bardzo się do niego przykładałam. Pomysł bardzo mi się podobał i chciałam go zrealizować tak, jak miałam go zrealizowany już w głowie. Otworzyłam nawet słownik symboli literackich i znalazłam wiele ciekawych rzeczy. Użyłam kilku symboli, które podam na samym dole, gdyż może to być dla was spoiler. 

Niestety, efekt, który wam przedstawię nie zadowala mnie. To wszystko naprawdę można rozwinąć a ja to tak po prostu zniszczyłam. Jeszcze zanim je wstawię, dodam to i owo, lecz i tak nie będzie to, co chciałam.  Mam nadzieję jednak, że wam chociaż się spodoba. 

Dla mnie narratorem jest Baekhyun, ale każdy ma inne wyobrażenia. :) 

Spodziewajcie się więcej one shotów, gdyż moja głowa jest pełna pomysłów a laptop zapchany od przeróżnych zaczątków one shotów. 

Proponowany soundtrack: 1|2|3

Opowiadanie dedykuję wszystkim, którzy dotychczas czytali moje dzieła. Np. Black Moral, Skajler. Kocham was. <3 

***

Opowiem o Kim Jonginie – wspaniałym tancerzu, jakich rzadko teraz się spotyka. Zajmował się tym od zawsze i przy każdej okazji podkreślał, że będzie jednym z najlepszych ludzi tańczących balet na świecie. Na początku nie myślał konkretnie o takiej formie tańca. Wybrał go dopiero po obejrzeniu "Jeziora łabędziego" w teatrze. Był tym tak zafascynowany, że nic nie było w stanie zmienić tej decyzji. Od razu zdradził swoje marzenie rodzicom, a oni zapisali go na zajęcia. Szybko pokazał, na co go stać. Wyróżniał się na tle innych i zaraz po dorośnięciu do odpowiedniego wieku – przyjęto go do jednego z najlepszych zespołów w Korei Południowej. Pamiętam dumę na jego twarzy, jak mi to oznajmiał. Wyglądał, jakby to on odnalazł Amerykę.

Oczywiście, nie wszyscy mają talent do baletu. Z tym trzeba się już urodzić, a on wydawał się być do tego stworzony. Żył tańcem i wiedziałem, że bez niego jego życie, nie miałoby sensu.

* * *

Wszystko to wydarzyło się sześćdziesiąt lat temu. Jongin miał przygotowania do jednego z najważniejszych przedstawień swojego życia. Po nim wszystkie drzwi kariery stały przed nim otworem. Wiedziałem, że on mnie nie zawiedzie. Zatańczy jak zwykle nieziemsko, a ja nie będę mógł znaleźć słów podziwu dla jego popisu. Często uczęszczałem na próby, by podziwiać jego wyczyny. Wydawał się być niczym łabędź – piękny i dumny. Każdy jego ruch był dopracowany, a jego twarz dopasowywała się do każdej sytuacji niczym maska aktora. On był gwiazdą, a ja głęboko wierzyłem, że blask który, go otaczał, nigdy nie zgaśnie.

Większość kroków tanecznych była wymyślana przez niego. To był kolejny dowód na to, że on ma talent. Oczywiście, pomagała mu trenerka, pani Lee. Ją także darzyłem ogromnym podziwem i szacunkiem. To była kobieta ze stali, lecz miała czułe serce i mogła być drugą matką Jongina. Wierzyła w mojego przyjaciela tak mocno jak ja. Wiele razy mówiła mi, że jest bardzo dumna z niego, chociaż nie potrzeba było słów. To było w jej oczach za każdym razem, gdy na niego patrzyła. Nie dawała tego po sobie poznać, bo nie mogła nikogo wyróżniać. Wszyscy jednak w grupie wiedzieli, kto jest spośród nich najlepszy. Ale nie było w tym zazdrości. Cieszyli się, że w ich zespole jest tak utalentowany tancerz. Nie mówili tego na głos, bo pani Lee uczyła, że wszyscy są sobie równi. Rzadko spotykało się tak mądrego nauczyciela baletu. Najlepsi są ci, których życie wiele nauczyło, a ta kobieta z pewnością wiele przeszła. Podobno sama była wspaniałą tancerką, ale w wyniku wypadku samochodowego nie mogła tego kontynuować. Nigdy jednak nie narzekała. Cieszyła się, że całą swoją wiedzę i umiejętności mogła przekazać młodszym do siebie, którzy mieli szansę.

Ostatni dzień przed występem także przyszedłem na próbę. Nie mogłem jej przegapić pomimo nalegań mojego przyjaciela, abym nie zaniedbywał swoich obowiązków. Widziałem jednak, że jest szczęśliwy z mojego wsparcia. Bardzo wiele mu go dawałem. „Jezioro łabędzie” było dla Jongina jednym z najbardziej podziwianych baletów i nie chciał przejść do historii jako osoba, która zniszczyła przedstawienie. Miał do niego ogromny sentyment, bo jak już wcześniej pisałem, to on natchnął go do baletu. Oczywiście, każdą z jego obaw odpychałem, mówiąc mu, że jest najlepszy.

Kiedy oglądałem jego występ, cały czas mocno zaciskałem kciuki, wierząc, że to w jakiś sposób da mu wsparcie. Po skończonej próbie, która była jak zwykle bardzo udana, udaliśmy się na kolację. Składała się ona głównie z warzyw, gdyż mój przyjaciel starał się przestrzegać diety, a ja postanowiłem tego wieczoru, że też zjem coś lekkiego.

Po posiłku wróciliśmy do domu. Mieszkaliśmy razem, gdyż postanowiliśmy być dorośli i wyprowadzić się od rodziców. Po powrocie trochę porozmawialiśmy i poszliśmy spać. Jongin nie mógł tego wieczoru pozwolić na siedzenie do późnej godziny. Musiał się wyspać, żeby pełen siły mógł pójść na próbę.

* * *

W dniu występu nie miałem wiele planów. Starałem się ułożyć mój grafik w ten sposób, by mieć wiele czasu na przygotowania. Rano, gdy się obudziłem byłem już sam w domu. Nie martwiłem się, bo nie miałem czym. Wiedziałem przecież, że mój przyjaciel w tej chwili jest w teatrze i pieczołowicie ćwiczy „Jezioro łabędzie”. W spokoju zjadłem śniadanie, napiłem się kawy i poczytałem trochę książkę. Kiedy uznałem, że nadeszła odpowiednia pora, ruszyłem w stronę teatru, by dodać otuchy Jonginowi. Zapewne bardzo się stresował i co chwila sprawdzał, czy pamięta wszystkie kroki. Tak było zazwyczaj, a ja patrzyłem wówczas na niego, szczerze rozbawiony.

Tuż przed wejściem do teatru znajdował się mały tłum. Nie zdziwiło mnie to, gdyż tak było zazwyczaj przed wielkimi przedstawieniami. Współczułem ochroniarzom; w te dni mieli pełne ręce roboty. Ja na szczęście nie musiałem się przepychać. Od dawna mogłem wchodzić wejściem przeznaczonym tylko dla personelu i występujących. Jako przyjaciel jednego z głównych tancerzy miałem wiele przywilejów. Ruszyłem dobrze znanym mi korytarzem, w stronę ogromnej sali widowiskowej.

Fakt, iż nikt nie ćwiczył, ogromnie mnie zdziwił. W takich dniach zazwyczaj na scenie kręciło się wiele tancerzy, trenujących kroki. Teraz nikogo nie było. Jedynie pani Lee siedziała na widowni, chowając twarz w dłoniach. Ewidentnie było widać, że jest czymś załamana. Podszedłem do niej, grzecznie się witając i pytając czy coś się stało. Tego, czego się wtedy dowiedziałem, nigdy bym się nie spodziewał. Ta informacja ogromnie mną wstrząsnęła.

Jongin doznał poważnej kontuzji podczas jednej z wielu dzisiejszych prób. Od razu zabrano go do szpitala. Kiedy mój mózg zaczął przetwarzać inne wiadomości, oprócz tylko i wyłącznie tego, że mój przyjaciel ma wielki problem, wybiegłem szybko z teatru. Nic mnie już nie obchodziło. Nie przejmowałem się, że o mało co nie przewróciłem biednej staruszki. Jedyne, czego chciałem, to dowiedzieć się, co ze stanem zdrowia mojego przyjaciela. Starałem się odgonić złe myśli, lecz w tej sytuacji to nie było łatwe.

* * *

Starałem się nie myśleć o tym, że to mogło być coś, co zaważyłoby na karierze przyjaciela. Pragnąłem wszystkiego, tylko nie tego... To był cios dla każdego, kto znał Jongina, a zwłaszcza dla jego samego. Pamiętam po dziś dzień jego twarz, kiedy wbiegłem do sali szpitalnej. Patrzył w okno, jego wzrok był nieobecny. Na twarzy nie malowały się żadne emocje, lecz gdzieniegdzie można było zobaczyć pojedyncze ślady po łzach. W tamtej chwili chciałem go pocieszyć, ale nie istniały słowa, które mogłyby ściągnąć z jego serca rozpacz.

Żałowałem, że to akurat on musiał trafić do szpitala. Naprawdę, wolałem dowiedzieć się o każdej innej rzeczy, która mogła się wydarzyć komuś z rodziny niż dostać informacje, że Jongin ma złamaną nogę. To wydarzenie było początkiem końca. Jeszcze nie zapowiadało burzy, ale ona była tylko kwestią czasu...

* * *

Dni upływały monotonnie. Od powrotu przyjaciela do domu zjadały mnie nerwy. Martwiłem się o Kaia. Przestał o siebie dbać. W szpitalu pilnowali go, żeby jadł regularnie, ale w mieszkaniu nie było doktora ani pielęgniarek. Nic nie miało na niego wpływu. Siedział całymi dniami w swoim pokoju. Nigdzie nie wychodził, nie uczęszczał na rehabilitacje, nie jadł, nie pił, nie spał. Nic nie robił oprócz patrzenia w to przeklęte okno.

Żałowałem, że nie namówiłem go na przeprowadzkę do rodziców. Wiedziałem, że pani Kim zadbałaby o syna lepiej niż robiłem to ja.

Prawda była taka, że byłem bez silny. Nie wiedziałem, co ma robić, albo mówić. Mogłem jedynie patrzeć na to jak Jongin z każdym dniem upada coraz niżej.

W końcu postanowiłem poinformować rodziców przyjaciela o tym, co się dzieje. Od razu zareagowali. Przekonali syna do brania udziału w rehabilitacji i spożywania posiłków. Może nie dużo, ale lepsze to niż kompletna głodówka. Nie udało im się przeprowadzić do siebie syna, ale i tak zrobili więcej niż ja. Lecz widziałem ten wyrzut w jego oczach. Mimo to starałem się to ignorować. Nie chciałem przecież dla niego źle, lecz on zapewne nie mógł tego teraz zrozumieć. Dla niego świat przybrał biało-czarną barwę i nic nie potrafiło tego zmienić.

Kiedy Jongin zaczął normalnie się poruszać, zaczęło się robić coraz gorzej. Kiedy w końcu uznał, że tego nie potrzebuje, przestał chodzić na konsultacje lekarskie. Często za to wychodził z domu, nie wracając na noc. Gdy jednak już się pojawiał , był pod silnym wpływem alkoholu. Nie chciałem jednak martwić tym rodziców przyjaciela. I tak już dużo zrobili, a ja poczułem, że teraz ja powinienem zadziałać.

Kolejnej nocy, kiedy to Kaia nie było w domu, czekałem na niego. Siedziałem na parapecie, wyglądając przez okno. Chciałem zdusić w sobie uczucie znużenia. Miałem zamiar czekać, choćby przyszło mi tak siedzieć całą noc i jeszcze dłużej. Zastanawiałem się tylko, czy będę w stanie porozmawiać z przyjacielem, jak ten wróci. Wiedziałem, że nie dogadam się z nim, jeżeli będzie silnie odurzony alkoholem. Dzisiaj jednak los musiał się do mnie uśmiechnąć. Jongin nie wrócił aż tak późno i na dodatek nie był w tak silnym stanie nie trzeźwości, jak zazwyczaj. Na początku postanowił mnie zignorować i ruszył prosto do pokoju. Nadal był na mnie zły za to, że powiedziałem jego rodzicom o jego zachowaniu. Prawdę mówiąc, to nie odezwał się w mojej obecności od tamtego czasu.

- Możemy porozmawiać? - spytałem więc, starając się, aby mój głos nie drżał. Stresowałem się, jak każdy na moim miejscu. Temat, który chciałem poruszyć, nie należał do przyjemnych. Był jak bomba, która nieodpowiednio tknięta, mogła wybuchnąć.

Jongin nic nie odpowiedział na moje pytanie. Jedynie odwrócił się do mnie przodem i oparł o ścianę.

- Nie chciałem mówić tego wszystkiego twoim rodzicom, bo już dosyć się martwią – zacząłem, lecz zmuszony byłem przerwać, słysząc prychnięcie przyjaciela. - Zrozum, martwię się o ciebie. W ogóle cię nie poznaję. Wychodzisz z domu i nie wracasz przez bardzo długi czas, a jak już jesteś, to w stanie tak nie trzeźwym, że mógłbyś się czołgać po podłodze.

- To co robię jest moją sprawą – przyjaciel przerwał mi, lecz nie miałem zamiaru tak łatwo dawać za wygraną.

- Daj mi dokończyć, proszę - kontynuowałem, starając się mówić spokojnym głosem. - Na dodatek nie chodzisz już do lekarza, a na pewno musisz, bo to że chodzisz tak perfekcyjnie, nie oznacza, że jesteś całkowicie zdrowy. W końcu to było złamanie, a nie jakieś zwichnięcie..-

- Nie musisz mi tego przypominać – warknął w odpowiedzi. - Teraz ja ci coś powiem. Wy wszyscy myślicie, że to była tylko kontuzja. Otóż nie! Jak myślisz, co dla tancerza oznacza złamana noga? Koniec kariery! Skończyło się, to był mój ostatni występ, a wraz z nim nadszedł kres wszystkiego!-

- Ale - próba przerwania przyjacielowi nie odniosła skutków. Tamten coraz bardziej się nakręcał.

- Nie przerywaj mi! - krzyknął. Jego dłonie były zaciśnięte w mocne pięści. - Mój występ się skończył, a wraz z nim moja kariera. A z nią moje życie! Nie rozumiesz?! Ja bez tańca nie potrafię żyć, bez niego jestem nikim! Wychodzę z domu, bo wszystko mi tutaj przypomina o tym, co było. Alkohol pomaga mi chociaż na chwilę oderwać myśli od tego, co się właśnie skończyło. Przestańcie mi mówić, co mam robić. Zrozumcie wreszcie, że ja już nie żyję! -

* * *

Wyobraźcie sobie, że jest rzecz, którą kochacie robić ponad życie i poświęcacie się temu w całości. Nagle jednak wydarzyło się coś, co uniemożliwia wam dalsze praktykowanie tej czynności.

Tak też właśnie wszystko sobie tłumaczyłem i starałem się odpowiedzieć na pytanie: „Co ja bym wtedy zrobił?". Zaczynało do mnie docierać, że Jongin był z nami ciałem, ale jego duch już dawno umarł. Po moim przyjacielu została już tylko pusta skorupa. Był jak lalka i choćbym nie wiem jak bardzo próbował go wtedy uratować, moje starania szły na marne.

Oczywiście, nie zaniechałem prób uratowania go. Tliła się we mnie jeszcze mała iskierka nadziei, że to nie jest koniec. Robiłem co w mojej mocy, ale niektórym nie można już pomóc. Osoby, takie jak Jongin, które zatraciły się w tym, co kochały, nie mogły bez tego żyć. Kiedy to tracili, razem z miłością ich życia, odchodziła także ich cząstka. Czasem większa lub mniejsza... W przypadku mojego przyjaciela, cała jego dusza została poświęcona baletowi. Dla niego już dawno nie było ratunku... Żałuję, ale taka była prawda, która doszła do mnie za późno. Może gdybym wtedy z nim nie porozmawiał, nie straciłbym go aż tak szybko?

* * *

W moim życiu pojawiło się wiele ważnych momentów: narodziny, pierwszy dzień w szkole, pierwsza miłość, pogrzeb ukochanej babci i wiele innych znaczących wydarzeń. Nie wszystkie pamiętałem, ale jest jedno, którego nie byłem w stanie wyrzucić z pamięci, mimo usilnych starań. Każdy ma w życiu chwile szczęścia i rozpaczy. Dzień, w którym Jongin zatańczył ze śmiercią, należał do tych smutnych, których zapamiętanie nie należało do rzeczy pożądanych, lecz także nie było nieuniknione.

Tamtego pamiętnego dnia cały dzień miałem silne przeczucie, że coś się święci. Mentalnie wyczuwałem, że nic nie jest w porządku. Nigdy nienawidziłem mojej intuicji, bo jej wyroki zawsze się sprawdzały. Moje podejrzenia zostały potwierdzone wiadomością, którą otrzymałem.

Bardzo chciałem, aby wszystko okazało się nieprawdą. Podczas drogi na miejsce wmawiałem sobie, że to jakieś okropne kłamstwo. Kiedy jednak dotarłem do teatru i zobaczyłem bezwładne ciało mojego przyjaciela, zwisające spod sufitu, nie mogłem już powiedzieć, że ktoś zrobił mi okropny kawał.

Sowa śmierci huczała nad moim przyjacielem od dawna, a teraz widziałem tego skutki. Najbardziej przerażał mnie wybór miejsca do samobójstwa. Nie było to w domu, nad jeziorem lub innym przypadkowym miejscem. To było w teatrze, jego ukochanym miejscu, w którym spędził większość swojego życia. Byłem w szoku i z trudem utrzymywałem się na nogach. Musiałem oprzeć się o ścianę. Nie chciałem powstrzymywać łez, które spływały po moich policzkach. Cieszyłem się, że nikt do mnie nie podchodzi. Chciałem być sam. Potrzebowałem teraz samotności.

Potem przyjechała policja i zaczęła zbierać zeznania świadków. Jednym z głównych była pani Lee, która stała z boku. Po raz pierwszy widziałem, żeby płakała. To była kobieta o silnych nerwach, ale ten widok był w stanie załamać niejedną osobę. Państwo Kim przyjechali krótko po stróżach prawa i pomimo ich zakazów weszli, by zobaczyć syna.

W ten dzień padał deszcz, a niebo przybrało kolor popiołu. Szare były też nasze myśli. Trudno było powstrzymać rozpacz, która cisnęła się wszystkim na serca. Stałem się jak sosna - samotny. Straciłem jedną z osób, która była mi droga w życiu. Do tej pory czuję , że mogłem temu zapobiec. Wiele razy rodzice przyjaciela prosili mnie, aby nie obwiniał się, ale nie byłem w stanie tego nie robić.

Pogrzeb Jongina też nie należał do dni pogodnych. Tak właściwie to był dokładnie taki jak dzień, w którym popełnił samobójstwo. Niebo od dawna płakało, przykrywając świat swoimi łzami. Nad grobem mojego przyjaciela zebrała się grupa osób, każdy z czarnym parasolem. Ja byłem jednym z tych, którzy go nie mieli. A może nie chcieli? Szczerze powiedziawszy, wolałem moknąć. Wtedy było mi wszystko obojętne. Przez to wydarzenie potrafiłem dokładnie zrozumieć Jongina. On stracił jedyną rzecz, dla której żył,a ja jedyną osobę, dla której moje serce biło. Tak, od dawna darzyłem go uczuciem. Nie czułem się dobrze z myślą, że zrozumiałem to dopiero na jego pogrzebie. Może gdybym mu to wyznał wtedy, zmieniłbym coś? Czy stałbym wtedy tutaj, gdzie stoję? Nie wiem...

Smutny stałem z boku, starając się zrozumieć coś z przemowy księdza. Nie byłem jednak w stanie. W głowie szumiała mi krew, a ja miałem ochotę rzucić się na trumnę, by zakopali mnie razem z nią pod ziemią. Nie miałem jednak wyjścia i musiałem powstrzymać to uczucie. Naprawdę, nie było to łatwe. Widok zrozpaczonej matki przyjaciela nie poprawiał mojego samopoczucia ani odrobinę. Rodzice nie powinni grzebać swoich dzieci, a zwłaszcza, jeżeli było to ich jedyne potomstwo.

Wiele razy odwiedzałem jeszcze państwo Kim, ale Jongin zabrał ze sobą do grobu całą radość z tego domu. Czas wolno przemijał. Miałem wrażenie, że robi mi na przekór, gdyż ja bardzo szybko chciałem odejść. Bardzo szybko odeszła mama mojego przyjaciela, a wkrótce po niej jej mąż. Każdy z pogrzebów był przygnębiający i przynosił wiele wspomnień. Potem odeszła pani Lee, a ja zostałem sam na tym świecie.

Obiecałem sobie jednak, że nie popełnię samobójstwa. Taką przysięgę składałem nad każdym grobem. Trzymałem się jej mocno.

A teraz czuję, że i na mnie przychodzi pora. Jak już pisałem, moje przeczucia zawsze się spełniają. Napisałem to wszystko z wielkim bólem serca, ale nie chciałem zabierać tego ze sobą do grobu. Jestem pewny, że moje życie dobiega ku końcowi. Tak jak i ta historia. Historia o wspaniałym łabędziu i jego pieśni.

_____

 Łabędzia pieśń - metaforyczne określenie czyjegoś ostatniego dzieła, występu lub ostatniej wypowiedzi.

Sowa - ptak śmierci. (...) Hukanie sowy jest złowróżbnym znakiem, często z zaświatów. 

Symbolika tańca jest wyjątkowo wieloznaczna. (...) Taniec symbolizuje śmierć lub bierność, marazm, poddanie się.